Bakalie - uwaga na konserwanty!
Ludzie jedzą bakalie od tysięcy lat, bo są to znakomite przekąski – słodkie i kaloryczne. Jeżeli nie chcesz przytyć – nie należy przesadzać z bakaliami. Słowo „bakalie” pochodzi od arabskiego słowa „bakkal”, oznaczającego handlarza korzeniami. W starych, staropolskich książkach kucharskich w wykazie korzeni potrzebnych w każdym gospodarstwie domowym możemy znaleźć: imbir, szafran, goździki – daktyle, figi, rodzynki, migdały i pistacje. Obecnie gama bakalii znacznie się poszerzyła o rozmaitej odmiany orzechy, żurawinę, suszone śliwki, gruszki, jabłka.
Bakalie to suszone owoce południowe (np. morele, rodzynki, figi, śliwki, daktyle), stosowane głównie w cukiernictwie. Bakalie stanowią dodatek do niektórych rodzajów ciast, m.in. keksów, mazurków, pierników i są dekoracją wielu rodzajów ciastek. Można je stosować w całości, pokrojone na kawałki lub w płatkach. W Mezopotamii suszone owoce były rodzajem waluty, która się nie psuła i była policzalna, a uczta w starożytnym Rzymie bez bakalii była nie do pomyślenia. Wiele z bakalii odkryto w grobowcach starożytnego Egiptu, a wracający z wypraw z Ziemi Świętej Krzyżowcy, za punkt honoru brali sobie przywiezienie ich w formie prezentów. Gościły więc bakalie na stołach najbogatszych ludzi i były oznaką bogactwa i prestiżu.